Rhodesian Ridgeback Jest rasą psów należącą do grupy psów gończych, posokowców i innych ras pokrewnych. Rhodezjan w ramach tej grupy przydzielony został do sekcji dla ras pokrewnych.Blisko spokrewnionym kuzynem Rhodesiana jest Thai Ridgeback, ale reprezentującym inną grupę FCI
Historia rasy:
Rasa wywodzi się od pierwotnych psów afrykańskich plemion Khoi-Khoi (Hotentotów).
Pierwsze ślady rasy Rhodesian Ridgeback prowadzą nas do Afryki Południowej, gdzie myśliwsko-pasterskie plemiona Hotentotów ok. 500 r. rozpoczęły wędrówkę z północy kontynentu afrykańskiego (dzisiejszy Egipt ,Etiopia i Sudan) na południe, w kierunku Przylądka Dobrej Nadziei. 
Pierwsze wzmianki o „afrykańskim psie z pręgą na grzbiecie” pochodzą z XV wieku. Wtedy Hotentoci zetknęli się pierwszy raz z europejskimi żeglarzami z Portugali. Dwieście lat później, osadnicy, którzy dotarli w te rejony już nieco dokładniej opisują psy gończe Hotentotów, które miały odznaczać się „wielką odwagą i wyjątkową brzydotą”.
Pierwsza rycina z wizerunkiem protoplasty Rhodesiana uwieczniona została przez brytyjskiego misjonarza Davida Livingstone’a w 1857 r. Przestawia polujących Buszmenów i psa z nastroszonym pasmem sierści na grzbiecie, przypominającym pręgę.
Max Silber w książce „Psy Afryki”, z 1893 r., nadmienia: „Pies Hotentotów należy do najbrzydszych kreatur spośród całej psiej familii; ma szorstki, nastroszony włos, wąski pysk i stojące uszy. Bury kolor i niepozorny wygląd nie umniejszają jednak jego cennych umiejętności.”
Użytkowość:
Rhodesiany nazywane były psami gończymi na lwy i ta potoczna nazwa zachowała się do dzisiaj. Nigdy nie zabijały, tylko całym stadem otaczały ofiarę, nie dawały się jej przedrzeć przez zabójcze koło i czekały na myśliwych.
Stworzono ją dla potrzeb myślistwa rozwijającego się wśród białych mieszkańców Afryki Południowej.
Potrzebowano psa, który potrafi przetrwać w ciężkich afrykańskich warunkach, umie polować na afrykańska zwierzynę oraz posiada charakter czyniący z niego dobrego współpracownika.
Rasa ta powstała z krzyżowania psów Hotentotów z europejskimi psami myśliwskimi przywiezionymi do Afryki przez pierwszych holenderskich kolonizatorów. Jakie to były rasy? Tego nie wiadomo na 100%.
Holendrzy chcieli uzyskać psa z naturalnymi zdolnościami osaczania lwów, antylop i gepardów, a więc musiał być on szybki, zwinny i odważny, a jednocześnie lojalny wobec właściciela.
W 1922 r. w Afryce powstał Rhodesian Ridgeback Club.
Pierwszy standard rasy w znacznym stopniu oparto na wzorcu dalmatyńczyka; w 1924 roku zarejestrowano pierwsze egzemplarze.
Do Wielkiej Brytanii pierwszy Rhodesian ridgeback został przywieziony z Południowej Afryki w 1914 roku – był to samiec CUFF.
W 1950 roku w Ameryce Północnej, w stanie Arizona, został założony pierwszy Kennel o nazwie ‘’Redhouse’’.
Do Polski rhodesian ridgebacki zostały sprowadzone w 1994 roku, wówczas rasa zaliczana była do VIII grupy FCI.
Pierwszym zarejestrowanym przedstawicielem rasy był Torhusets CINNAMON NDEMBELA (wł.hodowla Kananga)
Dzisiejszy Ridgeback
jest psem zdecydowanym, odważnym, samodzielnym i bardzo sprytnym.
Jego harmonijna i elegancka budowa idzie w parze z siłą, zwinnością i muskulaturą.
Ma dużą wytrzymałość fizyczną i łatwo się adaptuje do nowych warunków.
Kocha naturę i przestrzeń, potrzebuje dużo ruchu.
Sprawdza się jako pies rodzinny, przy zachowaniu właściwych zasad opieki i wychowania.
W wychowaniu ridgebacka nieodzowna jest duża cierpliwość i jest to najlepszy sposób na
dotarcie do jego niezależnej natury.
Rhodesian nigdy nie stanie się podporządkowanym, usłużnym psem, co nie przeszkadza mu w tym aby zostać, lojalnym i oddanym przyjacielem, jednak wyłącznie na partnerskich zasadach.
Źle traktowany zamknie się w sobie i odmówi współpracy.
Nie znosi ostrego traktowania.
Musi czuć się kochany i rozumiany. Bardzo potrzebuje towarzystwa, samotność jest dla niego koszmarem i działa destrukcyjnie.
Będąc właścicielem takiego psa, należy być konsekwentnym, gdyż Rhodesian na pewno wykorzysta każdą lukę w metodach wychowawczych swojego pana.
Wobec dzieci i wykazuje dużo cierpliwości i jest pobłażliwy. Należy jednak kontrolować aby dziecko nie nadużywało tego, gdyż cierpliwość Ridgebacków też się kiedyś kończy.
Młody pies tej rasy nie znając swojej siły, może w zabawie niechcący zrobić krzywdę małemu dziecku ze względu na swą masę i gabaryty.
Rhodesian lubi inne zwierzęta.
Jako czujny i cichy stróż pilnuje swego terytorium, bardzo rzadko atakuje. Zawsze stara się unikać bezpośredniej walki ,zarówno w czasie polowania jak i w życiu codziennym.
Jest silnym terytorialistą, dlatego samce tej rasy bywają bezkompromisowe dla innych
napotkanych psów.
Ciekawostką jest charakterystyczna forma ataku przez Rhodesiana. Działa na przeciwnika całym ciałem. Powala go na ziemię i nie pozwala wstać.
Ze względu na duże przywiązanie do swojej rodziny, jest zawsze gotowy stanąć w jej obronie.
Zdrowie :
Rhodesian jest stosunkowo zdrową rasą, ale czasami zdarza się dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, jednak znacząco mniej niż u innych psów dużych ras.
W Polsce nie ma wymogu prześwietlania tej rasy w kierunku dysplazji, za granicą jest to obowiązkowe dla hodowli. Inne bardzo rzadkie schorzenia, to dermoid sinus, OCD, dziedziczna niedoczynność tarczycy, epilepsja.
Wzorzec FCI nr 146 /02.04.1997/F RHODESIAN RIDGEBACK
Pochodzenie:
Afryka Południowa.
Wzorzec:
dostarczony przez Związek Kynologiczny Afryki Południowej i Kennel Club Zimbabwe.
Data publikacji oryginalnego wzorca: 10.12.1996
Użytkowość:
W wielu rejonach świata rhodesian ridgeback jest jeszcze używany jako pies myśliwski. Przede wszystkim jednak ceniony jest jako pies stróżujący i przyjaciel rodziny.
Klasyfikacja FCI:
grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne. sekcja 3 Rasy pokrewne. Nie podlega próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Rhodesian ridgeback jest psem harmonijnie zbudowanym, mocnym, muskularnym, zręcznym i aktywnym, o harmonijnej sylwetce, bardzo wytrzymałym i szybkim. Główny akcent w jego wyglądzie położony jest na zręczność i elegancję, budowa powinna być zdrowa, bez jakichkolwiek oznak ciężkości. Charakterystyczną cechą rasy jest pręga grzbietowa utworzona przez włos, rosnący w odwrotnym kierunku niż pozostała część okrywy włosowej.
Pręga :
(ridge) stanowi wyróżnik rasy. Jest ona wyraźna i symetryczna, zwęża się w kierunku zadu. Powinna zaczynać się tuż za łopatkami i ciągnąć się aż do guzów biodrowych. W jej obrębie muszą znajdować się dwie korony, identyczne i symetrycznie położone, których tylna krawędź nie powinna wychodzić po za 1/3 długości całej pręgi. Szerokość pręgi może do chodzić do 5 cm (2 cale)
ZACHOWANIE – TEMPERAMENT:
Pies dumny, inteligentny. Zachowuje się z rezerwą wobec obcych, ale nie jest agresywny ani lękliwy.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka powinna być długa (szerokość czaszki między uszami i odległość od guza potylicznego do stopu i od stopu do wierzchołka nosa są jednakowe). Płaska, szeroka między uszami. Kiedy pies jest spokojny, na głowie nie widać zmarszczek.
Stop:
powinien być wyraźnie, ale nie przesadnie zaznaczony.
Twarzoczaszka:
Nos czarny lub brązowy. Jeżeli oczy są ciemne wierzchołek nosa musi być czarny, jeśli oczy są bursztynowe musi być brązowy. Kufa długa, głęboka i mocna.
Wargi:
linia warg jest wyraźnie zaznaczona, wargi dobrze przylegają do szczęk.
Szczęki/uzębienie:
Szczęki mocne, idealny zgryz nożycowy, uzębienie pełne, siekacze górne ściśle za chodzą na siekacze dolne; siekacze osadzone są prostopadle do szczęk. Zęby dobrze rozwinięte, w szczególności kły. Policzki dobrze rzeźbione.
Oczy:
umiarkowanie rozstawione, okrągłe, błyszczące i żywe, o inteligentnym wyrazie. Ich kolor harmonizuje z umaszczeniem.
Uszy :
osadzone dość wysoko, średniej wielkości i dość szerokie u nasady. Stopniowo zwężają się, a ich koniec jest lekko zaokrąglony. Noszone są płasko przy głowie.
SZYJA:
Dość długa, mocna, bez podgardla.
TUŁÓW:
Grzbiet mocny. Lędźwie mocne, muskularne i lekko wysklepione. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, ale głęboka i pojemna; jej dolna linia sięga do łokci. Przedpiersie uwydatnione. Żebra umiarkowanie wysklepione, nigdy nie beczkowate.
OGON:
Mocny u nasady, zwężający się ku końcowi, nie gruby, średniej długości. Nie powinien być osadzony ani zbyt wysoko, ani zbyt nisko. Noszony lekko zagięty ku górze, ale nigdy nie zakręcony.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
idealnie proste, mocne, o mocnym kośćcu. Łokcie przylegają do klatki piersiowej. Widziane z profilu są szersze niż widziane z przodu. Śródręcza mocne, lekko pochyłe. Łopatki ukośne, wyraźne i umięśnione, zdradzające szybkość. Łapy zwarte, zaokrąglone o wysklepionych palcach i mocnych, elastycznych opuszkach. Łapy chronione są włosem rosnącym między palca mi i opuszkami.
Kończyny tylne:
mięśnie mocne i wyraźnie zarysowane; stawy kolanowe dobrze kątowane, stawy skokowe mocne, śródstopia dość krótkie.
RUCH:
W ruchu kończyny prowadzone są równolegle, chody swobodne i energiczne.
OKRYWA WŁOSOWA :
Włos krótki i gęsty, o gładkim, błyszczącym wyglądzie, nie jest ani wełnisty, ani jedwabisty.
Umaszczenie:
od jasno pszenicznego do czerwono-płowego. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na przedpiersiu i palcach, ale nadmierna ilość bieli na przedpiersiu, na brzuchu lub na łapach wyżej niż palce, stanowi wadę. Ciemna kufa i uszy są dopuszczalne. Jakiekolwiek czarne włosy rozsiane na tułowiu i łapach są zdecydowanie niepożądane.
WZROST i WAGA:
Wysokość w kłębie:
(pożądana)
– psy 63 – 69 cm (25 – 27 cali)
– suki 61 – 66 cm (24 – 26 cali)
Waga:
(pożądana)
– psy 36,5 kg (80 funtów angielskich)
– suki 32,0 kg (70 funtów angielskich)
WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.